Kuća umetnosti

Zgrada u kojoj se danas nalazi MADLENIANUM započeta je tokom pedesetih godina, a stavljena u funkciju sedamdesetih godina prošlog veka, kao zemunska scena Narodnog pozorišta. Originalni arhitektonski i tehničko-tehnološki koncept objekta pre je svojom sveopštom reduktivnošću nalikovao modelu socrealističkog doma kulture nego savremenom teatru. Eksploatacioni period od tridesetak godina, tokom kojeg nije mnogo ulagano, a posebno degradirajući period devedesetih (kad ova zgrada čak postaje tržni centar), učinio je svoje. Kada se MADLENIANUM, kao tada nova institucija, 1998. godine uselio u zgradu Pozorišta u Zemunu, zatečen je jedan potpuno oronuo, dotrajao i devastiran objekat.

Odlukom osnivača, gospođe Zepter, pokrenut je proces kapitalne fazne rekonstrukcije, čiji je osnovni cilj bio da se objekat ne samo dovede u funkciju, već i saobrazi sa duhom vremena, novim tehničkim mogućnostima, a samim tim i omogući ostvarenje najsloženijih umetničkih scenskih zahvata, koncepata i postavki. Danas  možemo reći da su ta stremljenja u potpunosti ostvarena i da MADLENIANUM nesumnjivo predstavlja jednu od najreprezentativnijih pozorišnih zgrada, ne samo u Beogradu i Srbiji, već i u širem regionu.

Novim arhitektonsko-urbanističkim rešenjem (delo akademika prof. arh. Ivana Antića) – modernim, ali istovremeno i brižljivo uklopljenim u ambijent i kontekst starog Zemuna – naglašen je izuzetan značaj javne funkcije pozorišta, ali su reafirmisani i  potencijali mesta. Ovaj kvalitet naročito je vidljiv u rešenju pjacete ispred objekta, koja je senzibilno tretirana kao prostor preklapanja spoljnog i unutrašnjeg, pa se ukazuje kao proširenje foajea, ili, pak, kao svojevrsna urbana pozornica.

Dominantna pozorišna funkcija tehnološki je zaokružena preoblikovanjem ulaznih partija: sale, prostora, umetničkog i tehničkog ansambla i dr. Međutim, bogatstvo nove zgrade MADLENIANUMA je i u brojnim, skoro nesagledivo alternativnim mogućnostima korišćenja prostora.

Enterijeri velike sale (arh Zorana Stojnić-Šerbanović) u kojoj je, sem partera, formiran i potpuno novi prsten loža na nivou galerije (sa ukupnim kapacitetom od oko 500 mesta), kao i foajea, Belle Etage i holova (arh. Branko Urošević), svojim elegantnim arhitektonskim rečnikom, prirodnim materijalima, bojama, osvetljenjem i komforom svake vrste, pripremaju nas i uvode u svet imaginacije koji se stvara na pozornici.