BEČKA KRV

premijera: 5. oktobar 2014.
Velika scena Madlenianuma

Dirigent: Stanko Jovanović
Režija: Voja Soldatović
Koreograf: Mirko Knežević
Scenograf: Dalibor Tobdžić
Kostimograf: Maja Studen
Dizajn svetla: Srđan Jovanović
Prevod: Husnija Kurtović

LICA

Knez Ipshajm Gindelbah
Nenad Nenić / Ivan Plazačić
Balduin, grof Cedlau
Ljubomir Popović / Vanja Biserčić
Gabrijela, njegova žena
Tanja Obrenović
Grof Bitovski
Milan Milosavljević
Gospođica Franciska Kaljari
Branislava Podrumac / Olga Malević Đorđević
Kagler
Ivan Bekjarev
Pepi
Senka Nedeljković / Aleksandra Jovanović
Jozef
Goran Strgar / Marko Živković

Orkestar Opere i teatra MADLENIANUM, koncertmajstor Vesna Janssens

Horski ansambl:
Nevena Đorđević, Irina Dragojević, Marijana Radosavljević, Milica Marjanović, Milica Stojčev, Aleksandra Anđelković, Maja Tomašević, Svetlana Krstić, Jovana Ćirić, Danica Andrić, Jovana Bijelić, Jovana Jovićević, Zorana Stanišić, Bojan Dragojević, Srđan Mladenović, Boris Balunović, Nikola Piperski, Ivan Debeljak, Igor Andrić, Momčilo Radojević, Svetozar Vujić, Vladimir Bulatović, Andrija Nikoletić, Marko Pantelić
Hor pripremila: Biserka Vasić

Plesni ansambl:
Marija Martinović, Jelena Borović, Vanja Vasiljević, Katarina Obradović, Irena Maksimović, Ignjat Filipović, Marko Vasiljević, Vukašin Prvulović, Boško Graovac, Luka Bugarin

 
Inspicijent: Vesna Ćurčić Petrović 
Organizator: Andreja Rackov
Muzička priprema: Dragana Anđelić Bunjac 
Sufleri: Zorica Popović i Silvija Pec
Audio realizacija: Dušan Arsikin
Video realizacija: Zvonimir Jelušić
Realizacija svetla: Vladimir Krunić
Prevod i titl: Dragan Stevović
Majstor pozornice: Milan Ćirić
Šminka i frizure: Mirjana Rakić
Garderoba: Tanja Vuksanović i Miladin Pavićević

Opereta Bečka krv je prvi put izvedena 26. oktobra 1899. godine, četiri meseca nakon smrti Johana Štrausa II. Operu je naručio Franc Januer, upravnik Karl pozorišta. Ideja u pozadini ove operete, kao i naslov preuzet od jednog od Štrausevih najpopularnijih valcera (Bečka krv- op. 354), bila je kreiranje scenskog dela u kome bi se iskoristile melodije iz Štrausovih starijih i manje poznatih dela. Muziku je izabrao i uredio Adolf Miler Jnr, dirigent pozorišta u Beču (Theater an der Wien). Jauner je imao visoka očekivanja po pitanju Bečke krvi koja je urađena u raskošnoj produkciji, ali je izvođenje prve noći doživelo potpuni fijasko i nakon samo trideset izvođenja, predstava je otkazana. Doveden do bankrotstva ovim neuspehom, Januer se ubio.
1905. godine Bečka krv je, sa neznatno prerađenim tekstom i muzikom, ponovo počela da se prikazuje u pozorištu u Beču (Theater an der Wien) i tada doživljava veliki uspeh. Ona je 1928. godine stavljena na repertoar Bečke narodne opere i do dana današnjeg je ostala na repertoaru.
Bečka krv je komponovana u vreme Bečkog kongresa, 1814-1815, međunarodne konferencije koja traži naseljavanje Evrope nakon Napoleonovih ratova, te stoga prati tradicionalni zaplet operete koji je pun pogrešnih identiteta. Grof Balduin Cedlau, ambasador malog okruga Reus-Šlajc-Grajc, poslat je u Beč. Iako je oženjen Gabrijelom, Grof je u vanbračnim aferama i sa igračicom Franci i sa manekenkom Pepi. Sa druge strane, Pepi i njegov sluga Josef su vereni. Cedlaovi pokušaji da istovremeno sve drži pod kontrolom dovode do potpune konfuzije koja biva još haotičnija kad se tu umeša vremešni, ali zaljubljivi ministar. Nakon mnogo intriga, puno nesporazuma i brojnih lažnih identiteta, Cedlau shvata da njegovo srce pripada Gabrijeli, koja mu velikodušno prašta brojne ljubavne indiskrecije. 

* * *

Na našim prostorima ova opereta nikada nije izvođena, tako da je njena premijera na sceni Opere i teatra Madlenianum ujedno i njena srpska premijera.

Pred nama se pruža Beč iz 19. veka u svoj svojoj raskoši, frivolnosti, ležernosti, lepoti, ali i licemerju i hipokriziji. Na sceni se ređaju prinčevi, grofovi, kneževi u nekoj vrsti ljubavnog trilera u kome je grof centar ljubavnog zbivanja, a njegova žena kao i dve ljubavnice u vrtlogu dobre muzike, mešaju stare i nove ljubavi utapajući se u bečki duh i bečku krv koja svemu tome daje posebnu draž. Smenjuju se najpoznatije polke, galopi, valceri, pleše se uz penušavi šampanjac, a „Šta daje balu radost i sjaj/ bečki je valcer taj“. Triler se do samog kraja ne razrešava, a laka igra uz mnogo plesa, dobre svirke i smeha deluje razgaljujuće. Raskoš, neverstvo, intrige, zaljubljivanje, radost življenja predstavljaju kapljice bečke krvi koju samo Bečlije poseduju i koja se prepoznaje na daleko.
Prenošenje prave bečke atmosfere dalekih vekova u Beograd, veliki je izazov, posebno jer opereta kao žanr nije česta na našim scenama. Iako sve deluje lako i lepršavo, zahtevi koji se postavljaju pred protagoniste podrazumevaju veoma dobro pevanje i isto tako dobru glumu, jer se opereta i sastoji iz obimnih govorenih delova kao i iz niza arija, dueta, ansambala. Partitura Bečke krvi podrazumeva zahuktala i ubrzana tempa, uz preciznost do perfekcije svih delova velikog ansambla koji sadrži najpre raskošan orkestar, zatim hor, grupu igrača-plesača i niz solista, pevača i glumaca. U tako razuđenoj ekipi, uklapanje svih elemenata, kao i njihovo međusobno i tesno prožimanje donosi uspeh postavke.
Scena i kostimi treba da dočaraju blistavi sjaj bečkih salona, vila, separea, kazina a sve to u naivnoj igrariji koja ima zadatak da razonodi, zasmeje i ponudi uživanje . Poznate melodije kao i numere koje slušamo prilikom Novogodišnjih koncerata prenošenih iz Beča, još više nas približavaju sredini kojoj smo i geografski, društveno-ekonomski, politički, ali i muzički bili veoma blizu svih proteklih vekova.