KOSTA BUNUŠEVAC rođen je 1948. godine. Završio je Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu, odsek Slikarstvo 1971. godine. Ostvario je brojne samostalne i grupne izložbe u zemlji i inostranstvu. Multimedijalno orijentisan kroz teatar, dizajn, marketing, pronalazaštvo, muziku, arhitekturu i glumu na filmu, pozorištu i na televiziji. Profesor na Akademiji lepih umetnosti 1999 – 2007. Idejni je tvorac TV emisija Beograd noću i Oliver Mandić. Autor je znaka Vojvođanske banke. Omiljeni lik: Super Ridža u filmu Kako je propao rok-en-rol.

RONALD HARVUD

Rođen je u jevrejskoj porodici u Kejp Taunu u Južnoj Africi, 1934. godine. Prelazi u London 1951. godine i posle završetka studija na Kraljevskoj akademiji za umetnost, pridružuje se „Šekspirovoj kompaniji“ ser Donalda Volfita, jednog od poslednjih glumaca-menadžera u britanskom teatru pedesetih. Štaviše, od 1953. do 1958. Harvud je lični garderober ser Volfita. Na osnovu ovih iskustava on će kasnije napisati čuvenu dramu Garderober, kao i biografiju Ser Donald Volfit, život i rad u staromodnom pozorištu. Ronald Harvud započinje karijeru pisca i dramatičara 1960. i odmah se predstavlja kao profilisani pisac romana i drama. Jedna od osnovnih Harvudovih dramskih preokupacija potiče od fasciniranosti scenom. Komadi poput Garderobera, Šta ostane od lavova (posvećen Sari Bernar), Na čijoj strani (o isleđivanju Vilhelma Furtvenglera šefa-dirigenta Berlinske filharmonije),  Kvarteta (o ostarelim operskim pevačima), kao i knjige koji nose nazive Sve svetske scene i Opšta istorija pozorišta, govore o stalnoj i opsesivnoj vezanosti za „daske koje život znače“. Pošto je postigao svetsku slavu kao dramski pisac i uz nobelovca Pintera postao najpoznatijim britanskim savremenim dramskim piscem, Harvud se okrenuo i pisanju scenarija. Posebno je zapažena njegova saradnja sa slavnim rediteljem Romanom Polanskim za koga je napisao dva scenarija za filmove Pijanista (nagrada Oskar za najbolji prerađeni scenario) i Oliver Tvist. Drame Ronalda Harvuda igraju se trenutno u preko dvadeset zemalja sveta, a drama Kvartet na šest svetskih jezika. Osim kao pisac Harvud je aktivan i kao predsednik Svetskog PEN Centra (1993-1997). Od ove godine Ronald Harvud je i dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti. 

IVANA VUJIĆ, rediteljka i profesorka Fakulteta dramskih umetnosti, jedna je od najkontraverznijih i najuspešnijih pozorišnih reditelja savremenog srpskog teatra. Uvek na ivici ekstravagancije, u stalnom tgraganju za modernošću i u osluškivanju svetskih kretanja, ova rediteljka je na beogradskim scenama već postala sinonim za teatarsku modernost, nov i nekonvencionalni dramski izraz. Ivana Vujić osnivač je i direktor BETON HALA TEATRA, postavila je na scenu preko 60 predstava autora: Šekspira, Vebstera, Sartra, Ženea, Beketa, Joneska, Brehta, Euripida, Vajlda, Šimelfeniga, Koltesa. Režirala u Sloveniji, Nemačkoj i Italiji.

SANJA DOMAZET, rođena je u Smederevu, završila je Pravni fakultet u Beogradu. Poznati je dramski pisac (Punjene tikvice, Krila od olova), ali se bavi i književnom i pozorišnom kritikom u dnevnom listu Danas. Osim predstave Frida Kalo, Sanja Domazet dovršila je i predstavu Koko o najpoznatijoj kreatorki 20. veka, ali i roman Ko plače, koji se ove godine našao u najužem izboru za NIN-ov roman godine. Sanja Domazet pre svega je lirski autor u čijem delu se pretapaju sudbine ljudi, sa njihovim razmišljanjima i preokupacijama. Tanka linija dva sveta: onog unutarnjeg koji traži stalnu satisfakciju i onog spoljašnjeg koji takvo zadovoljenje ometa, mesto je trvenja, borbi, uspeha i propasti junaka Sanje Domazet.

PETAR KRALJ rođen je 4. aprila 1941. u Zagrebu, od majke Stanislave Kocan, profesora geografije i oca Đorđa Kralja, profesora istorije. Od 1945. živi u Sremskoj Mitrovici, gde završava osnovno i srednje obrazovanje. Godine 1960. maturirao i upisao Akademiju za pozorišnu umetnost u Beogradu. Već naredne godine prvi put na sceni Narodnog pozorišta. Godine 1964. uskočio u predstavu Kralj Ibi. Sledeće godine nagrađen na Sterijinom pozorju za ulogu u predstavi Čarapa od sto petlji. Dvadesetog avgusta 1965. nastupa kao Hamlet. Od 1968. član Ateljea 212. Tokom 1986. godine igra dvanaest uloga na sceni Ateljea 212 i to je rekord nezabeležen u novijoj teatarskoj istoriji. Petar Kralj nagrađen je najvećim teatarskim priznanjima: "Zlatnim ćuranom" na Danima komedije u Jagodini, Nagradom udruženja dramskih umetnika, Oktobarskom nagradom grada Beograda, Zlatnim lovorovim vencem MESS-a, nagradom "Raša Plaović" i kao prvi dobitnik, nagradom "Miloš Žutić". U komadu Don Kihot Petar Kralj prvi put nastupa u Operi i teatru MADLENIANUM. 

DRAGAN JOVANOVIĆ rođen je u Beogradu, 4. oktobra 1965. Diplomirao je na FDU 1990. godine u klasi profesora Milenka Maričića. Diplomaska predstva Hajde da se igramo još se igra na sceni teatra Bojan Stupica Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Član je JDP-a od 1991. Igra u predstavama: Baal, Dozivanje ptica, Pozorišne iluzije, Čikaške perverzije, Bure baruta... Zajedno sa dvojicom istomišljenika osnovao trupu The Kuguar koja potpisuje tekst, režiju i glumu sledećih predstava: Smešna strana istorije, Smešna strana sporta, Smešna strana muzike. Igrao u svim pozorištima, a najviše u Zvezdara teatru (Život Jovanov, Čaruga, U plamenu strasti). Snimio preko dvadeset filmova, među kojima su: Šta radiš večeras, Sveto mesto, Početni udarac, Kaži zašto me ostavi, Stršljen, Bure baruta, Lajanje na zvezde, Profesionalac, Made in YU, Optimisti... Na televiziji igrao u mnogim serijama: Zaboravljeni, Srećni ljudi, Lisice, Stižu dolari, Laku noć deco i TV dramama: Zagreb–Beograd preko Sarajeva i Vera Hofmanova. Snimio dva muzička CD-a sa grupom The Kuguars. Predstavu Don Kihot u Madlenianumu potpisuje kao prvu samostalnu pozorišnu režiju.

Rođen 2. juna 1977. godine
Od najranije mladosti opredeljuje se za umetnički poziv te posle osnovne škole upisuje srednju muzičku školu „Isidor Bajić“ u Novom Sadu, a zatim, nekoliko godina kasnije, i srednju baletsku školu „Lujo Davičo“ u Beogradu.
Već tokom srednje škole, 1998. godine, započinje baletsku karijeru u Narodnom pozorištu u Beogradu gde ubrzo biva angažovan kao član ansambla.
Posle niza solističkih uloga, Balet Narodnog pozorišta u Beogradu ga promoviše i angažuje kao prvog solistu 2005. godine.
Kao igrač, Aleksandar interpretira celokupni repertoar od klasičnog i neoklasičnog do savremenog baleta i 2003. godine dobija priznanje Narodnog pozorišta u Beogradu za rad i doprinos.
Kao koreograf, debitovao je 1999. godine na Festivalu koreografskih minijatura.
Njegove koreografije, u kojima istražuje različite pokrete i pravce izražavanja, prikazuju se u Srbiji i regionu.
Tokom karijere sarađivao je sa Lidijom Pilipenko, Stašom Zurovcem, Ditmartom Sajfertom, Mari-Klod Pjetragalom, Jirži Kilijanom, Polom Lajfutom i Renatom Zanelom koji su svaki na svoj način uticali na njegov dalji razvoj kao koreografa.
Na Velikoj sceni Narodnog pozorišta u Beogradu, 29. aprila 2009. godine, premijerno je izveden balet "Viva la vida!"
U saradnji sa Majom Volk i Beogradskim fadistima, 13. maja 2010. godine, na Sceni ''Raša Plaović'' Narodnog pozorišta u Beogradu, premijerno je, u njegovoj koreografiji i režiji, izveden balet "Lisabonska priča“.
U produkciji BITEF teatra, koristeći svoje koreografske minijature, oblikovao je prvu predstavu za fond “Mila i kućni ljubimci” koja je izvedena u maju 2010. godine.
U saradnji sa Kulturnim centrom Rex, KC Grad, UK Parobrod i Rekonstrukcijom Ženski Fond 24. juna, 2011. godine na sceni Kulturnog centra Rex predstavljen je projekat “Iza ogledala”, nastao na predlog grupe transrodnih seksualnih radnica iz Beograda. Jedinstvena po tome što je ne definiše forma ili medija, ona spaja umetnike i seksualne radnike u opisivanju socijalnih, političkih i pravnih okvira koji utiču na društveni status i život ove marginalizovane grupe, konačno tražeći od javnosti da se uključi u širi diskurs o pitanjima ljudskih prava.
Na Velikoj sceni Opere i teatra Madlenianum, 27. septembra, 2011. godine premijerno je izveden balet „Praznik ljubavi“ gde pored koreografije i režije, Aleksandar Ilić potpisuje i scenografiju.
Balet je inspirisan romanom Teodore Sujić "Capsella bursa pastoris".
U okviru 9. Beogradskog festivala igre na maloj sceni Opere i tetra Madlenianum 10. aprila, 2012. godine rekonstruisao je dva srpska baleta za koja je uradio koreografiju i režiju, "Baladu o mesecu lutalici" Dušana Radića i "Sobarevu metlu" Miloja Milojevića. Tokom rada na rekonstrukciji dva srpska baleta Aleksandar je iskazao svoju obavezu, želju i potrebu da čuva i revitalizuje baštinu.
Na konzervatorijumu za muziku i ples Laban u Londonu, 23. jula 2012 godine predstavlja svoj magistarski rad “My phobia - Pteronophobia” inspirisan drugim činom Labudovog jezera i sopstvenim strahom od perija.
Autor je knjige "Praznik srca" (1999-2010) i "U prisustvu šapata"(2013).
Jedan je od osnivača Udruženja profesionalnih baletskih igrača, koreografa i baletskih pedagoga Srbije.
Glavni i odgovorni urednik publikacije za umetničku igru "Stepart".
Stalni član žirija Festivala pantomime i monodrame u Zemunu.
Diplomirani komunikolog i magistar koreografije.
Član Međunarodnog saveta za igru (CID) pri Unesku.

ŽORDI ROIG se rodio 1960. u španskom gradu Leida. Pod uticajem oca, već se od ranog detinjstva bavio primenjenom umetnošću. Godine 1976. seli se u Barselonu, gde na Institutu del Teatre izučava scenografiju i umetnost marioneta, a ujedno se školuje za igrača. Nakon školovanja započeo je karijeru kao igrač, scenograf i kostimograf. Svoju igračku karijeru okončao je 1987, da bi se u potpunosti posvetio scenografiji. Iste godine je pozvan da svoje radove izloži na IV Bijenalu.

Između 1987. i 1991. godine izradio je veoma zapažene scenografije za balet pod vođstvom Maje Pliseckaje - Lirico Nacional, zatim za Lolu Greco i Lanónima Imperial. Za Balet iz Štutgarta izradio je scenografije za «Emty place» (1992), «Los Noces» (1994) i «Elle e(s)t moi» (1999), za Balet Bečke državne opere «La Chambre» (1994), «Sacre» i «Labudovo jezero» Rudolfa Nurejeva (1996), «Thin Air» i «Alles Walzer» (1997), «Wolfgang Amadé» i «Sedam poslednjih reči» (1998), kao i za «Bajaderu» (1999), za Les Ballets de Monte-Carlo «Watching Waterz» (1994), te za Balet Nemačke opere iz Berlina «...senke čežnje...» i za «Last Blues» (1998).

Kostimograf Žordi Roig radio je kostime za mnoge predstave, među kojima i za Balet iz Štutgarta, Balet Bečke državne opere, za igre Novogodišnjih koncerata Bečkih filharmoničara, te za balete Vladimira Malakova («La Spectre de la Rose», «Narcisse» i «Louis XIV»). U njegove radove ubrajaju se i «Verdi – balet «Maskenbal» u Bečkoj državnoj operi, zatim «Quintett» Heinza Spoerlia u Zirihu i «Bajadera» berlinske Lindenopere.

KRISTIJAN ATERZE, scenograf, slikar, muzičar i pisac, rođen je 1940. u Bratislavi (tadašnji Pressburg). Primenjenu umetnost studirao je na Univerzitetu u Beču. Od 1966. godine ima bliske kontakte sa «Bečkim akcionizmom». Bio je blizak «objekt-artu» i «ekšn-artu» u kojima je stvarao dela integrišući muziku, govor i druge medije na nov način.

Razumljivo je da je crtanje i slikanje postala centralna preokupacija njegovog umetničkog izražavanja. Poseban značaj davao je erotskim temama i izražavanju iskustva sa prirodom. 

Za Aterzeove slike karakteristično je da su najčešće rađene u akrilnim bojama, izvedene u  «figuralno-simboličnom stilu», svetlih tonova, sa izrazitim dinamičnim pokretima.

U postavljanju svojih izložbi, organizuje predstave uz muziku i literaturu. Godine 1984. bio je predstavnik Austrije na «Bijenalu» u Veneciji. Od 1992. godine profesor je na Bečkom univerzitetu – na Fakultetu primenjenih umetnosti i spada u najpriznatije austrijske umetnike.

U sezoni 1989/1990 priređena je prva Aterzeova retrospektivna izložba u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, a ove godine Aterze se predstavlja publici Madlenianuma u dvostrukoj ulozi: kao slikar izložbom na Bel Etageu i kao scenograf u baletu Renata Zanele Wolfgang Amadé.

RENATO ZANELA rođen je u Veroni 1961. godine. Obrazovanje je počeo u lokalnoj baletskoj školi, a dovršio ga u Rozela Hajtauers centru za igru u Kanu. Prvi angažman kao igrač dobija u Bazelu, gde radi sa Hajncom Spoerlijem. Godine 1985. prelazi u Štutgardski balet, gde ga Marcia Hajdi 1993. postavlja za koreografa. U martu 1994. Joan Holander, direktor Bečke državne opere, postavio ga je na mesto direktora Baleta i na tom mestu nalazio se od septembra 1995, a 2001. godine ovoj dužnosti dodao je i zvanje umetničkog direktora baletske škole Bečke državne opere.

Od 2005. Renato Zanela je samostalni koreograf.

Načinio je koreografije za preko osamdeset baleta u najvećim umetničkim kućama: Štutgardski balet, Balet Monte Karla, Introdans, Balet Dojče opere iz Berlina, Švedski kraljevski balet, Istanbulski državni balet, Mađarski nacionalni balet, The Ballet du Rhin, Vereinigte Bühnen Krajfeld/Menhengladbah, Teatar San Karlo Napulj, HNK u Zagrebu, Gradski teatar u Badenu, Balet grada Lime, Portugalski nacionalni balet i Balet Štats opere iz Berlina.

Kreirao je solo deonice za Karlu Fraki, Anastasiju Volkovu, Simonu Noža, Šoko Nakamuru, Vladimira Malahkova, za Manuela Legrisa i njegovu grupu, Roberta Bolea i Đuzepea Pikonea.

Za Bečku državnu operu kreirao je baletske deonice u operama. Koreografije za baletske deonice opera radio je i u: Dojče operi iz Berlina, Novoj operi iz Beča, Lisabonskoj operi, Teatru Skala iz Milana, Mariinskom teatru iz Petrograda, na festivalu u Bregencu i Londonskoj kraljevskoj operi.

Renato Zanela otpočeo je 2000. plesni projekat “Off ballet special” u saradnji sa društvom za osobe sa posebnim potrebama “Ich bin O. K.”, praveći sve do danas celovečernje predstave.

Godine 1995. i 1999. Zanela je bio član žrija za „Nagradu Lozane“. Učestvovao je u radu žirija za „Concours International de Danse de Paris“ (1998), za „Concours International de Chorégraphie Classique“ u Parizu (1999), „International Ballet Competition of Luxemburg“ i „Choreographen-Wettbewerb“ u Hanoveru. U 2000. godini pojavljuje se na Igračkom forumu Monaka, a u 2005. na koreografskom i igračkom takmičenju u Helsinkiju.

Godine 1995. dobitnik je nagrade „Danza & Danza“ kao najbolji italijanski koreograf u inostranstvu. Godine 2000. dobio je nagradu „Đino Tani“, 2001. nagradu „Jakob Prandtauer“ grada Sent Peltena, a iste godine i veliku austrijsku nagradu za umetnost i nauku.