VLADIMIR KRANJČEVIĆ (Zagreb, 1936), dirigent, diplomirao je klavir na Muzičkoj akademiji u Zagrebu u klasi profesora Ladislava Šabana. Dirigovanje je studirao kod Slavka Zlatića u Zagrebu i Igora Markeviča u Monte Karlu. Magistrirao je 1980. godine u klasi Vojislava Ilića. Karijeru je gradio kao dirigent brojnih horova, orkestara i ansambala. Bio je šef-dirigent Kamernog orkestra Vatroslav Lisinski, Akademskog hora Ivan Goran Kovačić, hora Radio-televizije Hrvatske, Zagrebačkih madrigalista, Simfonijskog orkestra Radio-televizije Hrvatske, Muzičke produkcije RTS, bio je upravnik Opere Hrvatskog narodnog kazališta u Zagrebu (1994-2002), zatim umetnički rukovodilac i utemeljivač (1971), a od 1994. do 2006. godine i upravnik festivala Varaždinske barokne večeri. Od 1978. godine do danas predaje na Muzičkoj akademiji u Zagrebu. Dobitnik je brojnih nagrada, priznanja i odlikovanja. Kao pijanista i dirigent, samostalno i sa ansamblima, gostovao je u Austriji, Nemačkoj, Francuskoj, Italiji, Švajcarskoj, Španiji, Grčkoj, Velikoj Britaniji, Demokratskoj Republici Koreji, zemljama bivšeg Sovjetskog Saveza, Kini, Kubi. Njegovo dirigovanje zabeleženo je na više od dve hiljade minuta trajnih snimaka za radio i televiziju, dvadesetak gramofonskih ploča i CD ova, pretežno hrvatske muzike, ali i dela iz svetske muzičke literature. Pod njegovom dirigentskom palicom izvedene su mnoge premijere dela hrvatskih kompozitora, kao i brojna dela iz nacionalne muzičke baštine Hrvatske. 

DEJAN MILADINOVIĆ, reditelj
Rođen u porodici operskih umetnika. Diplomirao je pozorišnu režiju na FDU u Beogradu i magistrirao teatrologiju. Bio je prvi reditelj Opere i Drame, a potom i umetnički direktor Opere SNP u Novom Sadu. U isto vreme bio je umetnički savetnik "Sava" Centra. Ubrzo potom postaje reditelj Beogradske Opere, a zatim, na predlog celokupnog operskog ansambla, postaje umetnički direktor Beogradske Opere. Dejan Miladinović u još jednom mandatu bio je i umetnički direktor Opere SNP u Novom Sadu, a trenutno zauzima mesto umetničkog direktora Opere i teatra Madlenianum. Bavio se i profesurom. Bio je profesor i umetnički direktor operskog pozorišta škole Medouz u Dalasu (SAD), vanredni profesor glume i operskog studija na FMU u Beogradu i vanredni profesor glume i režije  na školi „Tornton“, Južna Kalifornija (SAD). Inscenirao je više od 150 produkcija u bivšoj Jugoslaviji i u SAD: u Njujorku, Dalasu, Atlanti, Sijetlu, Baltimoru, Los Anđelesu...

FABIO ARMILIATO je jedan od najvažnijih italijanskih tenora poslednje decenije.
Rođen je u Đenovi a studirao je na Konzervatorijumu “Nikolo Paganini” u rodnom gradu. Zvanično je debitovao 1984. godine kao Gabriele Adorno u Verdijevoj operi Simon Bokanegra, a zatim je usledila uloga u Spontinijevoj operi Vestalka  u pozorištu Pergolesi u Jezi. Nakon osvajanja prve nagrade na takmičenju „Tito Skipa“ u gradu Leće, njegova međunarodna karijera se brzo razvijala i odvela ga je do operskih kuća kakve su: Rimska opera: Ernani (glavna uloga), Toska (Kavaradosi); Pozorište “Masimo” u Palermu: Kavalerija Rustikana (Turidu); Teatar “K. Feliće” u Đenovi: Norma (Polion); Operska kuća Cirih: Bal pod maskama (Rikardo); Frankfurtska opera: Boemi (Rodolfo); Opera Monpeljea: Don Karlos (glavna uloga) i Simon Bokanegra (Gabriele Adorno); Flamanska opera (Don Karlos, Magbet i Pučinijev ciklus pod dirigentskom palicom R. Karsena: Toska, Boemi i Manon Lesko).

Godine 1993. je prvi put nastupio u Metropoliten operi u Njujorku, u Verdijevom Trubaduru (Manriko). Od tada je gostovao u Metu više puta, a bio je i na turneji u Japanu sa sledećim predstavama: Aida (Radames), Kavalerija Rustikana (Turidu), Simon Bokanegra (Gabriele Adorno), Don Karlos (Don Karlos), Fedora (Loris) sa Mirelom Freni, Toska (Kavaradosi) i Karmen (Don Hoze). Druga značajna ostvarenja u proteklim godinama karijere Fabija Armiliata su bila njegov debi kao Faust u Boitovom Mefistofelu, kojim je dirigovao Rikardo Muti u Milanskoj „Skali“ 1995. godine; Adrijana Lekuvrer (Mauricio) i Toska (Kavaradosi) u pozorištu „Kolon“ u Buenos Ajresu; Aida (Radames) i Trubadur (Manriko) u Operi San Franciska; Toska (Kavaradosi) sa Danielom Desi u „Operi Lirik“ iz Čikaga; Boemi (Rodolfo) sa Mirelom Freni u Pozorištu regije Parma; Bal pod maskama (Rikardo) i Karmen (Don Hoze) u Bečkoj državnoj operi. Njegov koncertni debi u Operi „Kovent garden“, kao i debi u Karnegi Holu u Njujorku, u glavnoj roli Donicetijevih Mučenika, kojim je dirigovala E. Kveler, bili su trijumfalni. U sezoni 1999/2000. vratio se u Buenos Ajres u nezaboravnim predstavama Mefistofela sa basom Samjuelom Rejmijem, a nakon toga je imao još dva zapažena uspeha u Metropolitenu u Aidi i Kavaleriji Rustikani. A onda još jedan važan debi: Devojka sa zlatnog zapada (Dik Džonson) u Nici i Monpeljeu, u izuzetnoj produkciji Đankarla Del Monaka. Zatim, pevao je u Ernani u Đenovi i Beču, ali ta sezona se završila sa jednim od najneverovatnijih uspeha u karijeri  Fabia Armiliata: u operi Andre Šenije u Nici sa Danielom Desi.

U leto 2000. godine pevao je Aidu  u Veronskoj Areni, a njegov debi na početku naredne sezone u Vašingtonskoj Operi u Trubaduru, kojim je dirigovao Plasido Domingo, je izazvao ovacije i podigao publiku na noge. Slede Bal pod maskama u Minhenu, dirigent M. Vioti, Aida u Berlinu i Bolonji, i Don Karlos, Toska i Aida u Bečkoj državnoj operi. Armiliato je sezonu 2000/2001. započeo jos jednim debijem sa ulogom Luiđija u Pučinijevoj Pelerini, posle kojeg sledi ponovo Andre Šenije u Sevilji, koji je pobrao priznanja i publike i kritike. Zatim Toska u Hamburgu, Parizu i Leći, pre nego što se vratio u Metropoliten kao Pinkerton u Madam Baterflaj sa Danielom Desi. Radio prenos te predstave se smatra najboljim u sezoni. Armiliato je zatim ponovo u „Skali“ kao Pinkerton u uspešnoj seriji izvedbi Madam Baterflaj. Peva u leto 2002. godine u Toski u Veronskoj Areni  i tada učvršćuje svoju umetničku saradnju sa Danielom Desi, koja se nastavila u narednim sezonama sa Toskom u Moskvi, na turneji sa Rimskom operom, sa Madam Baterflaj u Palermu i Ankoni, Andreom Šenije u Veneciji i Torinu, Manon Lesko u Sevilji, Adrijanom Lekuvrer u Napulju, Aidom u „Liceju“ u Barseloni, Toskom u Teatru Real u Madridu,  Simon Bokanegrom i Aidom na "Festivalu Verdi" u Parmi i glavnom rolom u obnovi jedne of najvažnijih opera italianskog perioda “mlade škole”: Frančeska da Rimini od Rikarda Zandonaija, koju su trijumfalno dočekali i publika i kritičari u Rimskoj operi u 2003. godini i u „Sferistarijumu“ u Macerati u 2004. godini.

U 2004. godini Armiliato je zablistao sa Danielom Desi u predstavama povodom stogodišnjice Pučinijeve Madam Baterflaj u Torre del Lago i u Tokiju. Pevao je zatim Don Karlosa u dve predstave kojima je dirigovao Zubin Mehta u Minhenu i na Festivalu „Muzički maj“ u Firenci i ponovo je predstavio ulogu Andre Šenijea u raznim izvedbama: u Bolonji, Bilbaou, Palermu i Beču a kritičari su ga krunisali titulom "Najboljeg Šenijea naših dana (G. C. Landini - L''OPERA)". Vrhunci sezone 2005/06. su: Devojka sa zlatnog zapada u Torre del Lago,  Don Karlos u teatru „Kapitol“ u Tuluzi i u Bečkoj državnoj operi, Manon Lesko u Parmi i u Nemačkoj operi iz Berlina i njegov povratak u Milansku „Skalu“ u veoma zapaženoj predstavi Toske (Kavaradosi), kojom je dirigovao Lorin Mazel, i sa Danielom Desi u naslovnoj ulozi. Sezona je završena sa Madam Baterflaj u Barseloni i u Veronskoj Areni.

Sezona 2006/2007. je počela sa obnovom Don Karlosa u Minhenu, zatim je usledila izvanredna Toska u Seulu i Rimu. Manon Lesko u Barseloni i Beču su proglašeni uspesima. Tu je i Turandot u Baden Badenu, pod upravom Valerija Gergeva, a njegov povratak u „Skalu“ sa Adrianom Lekuvrer je dočekan kao uspeh, uz jednodušno oduševljenje i publike i kritičara.

Fabio Armiliato je dobio mnoga značajna priznanja za svoju međunarodnu karijeru a njegova bogata diskografija uključuje DVD i CD snimke za najpoznatije kuće. 

DANIELA DESSI, sopran
Rođena je u Đenovi, a studije pevanja završila je na Konzervatorijumu u Parmi i na Akademiji „Kiđijana“ u Sijeni. Nakon što je dobila prvu nagradu na Međunarodnom takmičenju u organizaciji televizije RAI 1980. godine, debitovala je u Pergolezijevoj komičnoj operi Služavka gospodarica. Njen repertoar se sastoji od oko 60 uloga u delima od Monteverdija do Prokofjeva, što znači od baroka do njenih izvanrednih interpretacija Mocartovih i Verdijevih heroina. Smatra se da je trenutno najbolji interpretator repertoara "verista".

Njena međunarodna karijera ju je odvela do najboljih opera, gde je pevala pod upravom najvećih operskih dirigenata: u Milanskoj Skali sa Rikardom Mutijem (Don Karlos, Falstaf, Rekvijem, Tako čine sve i Figarova ženidba) i u drugim važnim produkcijama (Adrijana Lekuvrer i Madam Baterflaj); u Bečkoj državnoj operi sa Klaudijem Abadom (Simon Bokanegra i Don Karlos); u Njujorškom Metropolitenu sa Džejmsom Livajnom (Pajaci i Madam Baterflaj); u Nemačkoj operi iz Berlina i u Drezdenu sa Đuzepeom Sinopolijem (Aida, Rekvijem); u Bolonji sa Danijele Gatijem (Toska, Aida, Falstaf i Don Karlos); u Bavarskoj državnoj operi iz Minhena i u Parmi sa Zubinom Mehtom (Falstaf, Rekvijem, Toska i Don Đovani); u Filadelfiji ponovo sa Mutijem (Pajaci); u Rimskoj operi sa Đanluiđi Đelmetijem (Iris, Triptih); na Rosinijevom Festivalu u Pezaru, sa Đelmetijem (Viljem Tel); u Veronskoj Areni sa Žoržom Pretrom, odnosno Zubinom Mehtom u Verdijevom Rekvijemu i u drugim predstavama, među kojima su Otelo, Aida, Toska i Madam Baterflaj; u Cirihu sa Brunom Bartoletijem (Večera šaljivčina, Lujza Miler, Pajaci) i Nikolasom Arnonkurom (Aida); u Tokiju sa Džejmsom Livajnom (Pajaci), Danijele Gatijem (Don Karlos) i Gustavom Kunom (Travijata, Boemi); ponovo sa Bartoletijem u Mefistofelu u Teatru Comunale u Firenci i u „Operi Lirik“ Čikaga.

Postigla je veliki uspeh sa interpretacijom Madam Baterfaj 2001. godine, kao prvi izvođač sa Zapada u  Nagasakiju, Tokiju i Kobeu, tokom turneje organizovane u saradnji sa Pučinijevim festivalom iz Tore del Laga. Za uspehe u svojoj prestižnoj umetničkoj karijeri, Danijela Desi je dobila brojne važne nagrade od najvažnijih  muzičkih udruženja, među kojima su nagrada “Zenatelo - Veronska Arena”, nagrada “Đordano” koju je dobila od Opštine Baveno i nagrada “Pučini” koju joj je dodelila Opština Tore del Lago 2000. godine. Dobila je i nagradu “Čilea” na takmičenju u Ređo Kalabriji, nagradu “Zlatni Đili“ od Opštine Rekanati, nagradu “Liguria” od đenovske opštine i oriznanje “E. Mazzoleni” nagradu u Palermu 2002. godine.

Njen debi u pozorištu pokrajine Parma je bio u sezoni 1988/89. sa Don Đovanijem, da bi se zatim redovno vraćala sa ulogama u operama kao što su Falstaf, Don Karlos, Simon Bokanegra, Verdijev Rekvijem, končerto Verdi 100, i prošle sezone Aida i Manon Lesko.

Godine 2006. je pevala Manon Lesko u Berlinu, Tosku i Don Karlosa u Beču, vratila se u „Skalu“ u trijumfalnoj Toski, pod palicom Lorina Mazela, sa Fabiom Armiliatom, a nakon toga je imala izvedbu Trubadura u japanskoj turneji sa Teatro Comunale di Bologna, Madam Baterflaj u veronskoj Areni i Tosku u Tokiju i Seulu. U jubilarnoj predstavi Teatra rimske dobila je "beskrajni četrdeset petominutni burni aplauz" (ANSA News)! Sezonu 2006/07. je počela sa velikom Manon Lesko u Barseloni u režiji Liliane Kavani i uz dirigovanje Renata Palumba. Zatim sledi Manon Lesko i u Beču i njen povratak u Skalu sa Adrijanom Lekuvrer, koju je i publika i kritičari pozdravila kao trijumf.  

Njen poslednji snimak koji je upravo izdao FILIPS, je sjajni CD pod nazivom Ljubavni dueti, koje izvodi sa tenorom Fabiom Armiliatom i Virtemberškom Filharmonijom, kojom diriguje Marko Boemi.

VJAČESLAV OKUNJEV, scenograf i kostimograf
Diplomirao je na Lenjingradskom Institutu za pozorište, muziku i film (kod prof. I. G. Sigala). Radio je scenografije za više od  250 opera i baletskih predstava. Godine 1977. je debitovao sa "Žizelom" (u Marinskom teatru). U Marinskom teatru je radio scenografije za opere "Zaljubljen u tri pomorandže", "Mavru", "Besmrtni Kašćej", "Zvonik", "Majska kraljica", "Figarova ženidba", za balete "Silfide", "Petruška", "Svadba", "Kopelija" , "Ana Karenjina" (muzika Petra Čajkovskog), "Inspektor" (muzika Aleksandra Čajkovskog) itd.

U moskovskom Boljšom Teatru: za "Silfide", "Ruskog Hamleta". U Boljšom Teatru Belorusije: za "Čarobnu frulu", "Katarinu Ismailovu", "Tosku", "Žar pticu", "Posvećenje proleća", "Rognedu" (muzika Mdivanija), " Ondine" (muzika Hencea), "Don Kihota". U baletskom teatru Boris Eifman radio je scenografije za: "Čajkovskog", "Braću Karamazove", "Crvenu Žizelu ", "Ruskog Hamleta", "Don Žuana od Molijera".

Trenutno, Okunjev je glavni scenograf operskog i baletskog teatra “Musorski” (St. Peterburg), gde je radio scenografije za "Cara Sultana", "Karmen", "Otela", "Travijatu", "Uspavanu lepoticu", "Labudovo jezero", "Krcka Oraščića" i "Don Kihota". Od predstava klasične ruske opera postavio je scenografiju za: "Rat i mir", "Plameni anđeo" (Perm), "Careva nevesta" (Kijev), "Boris Godunov" (Odesa), "Jevgenij Onjegin" ("Opera St. Peterburg"), "Ruslan i Ljudmila" (Željabinski). U Marinskom teatru Vjačeslav Okunjev je rekonstruisao istorijske scene za "Hovanšćinu" (od Fedorovskog), "Petrušku" (Benoa), "Kopeliju" (po muzici umetnika iz devetnaestog veka), "Sadko" (od Korovina), "Kneza Igora" (od Konstantinovskog), "Mazepu" (od Šlepjanova), a u Kazanskom operskom teatru za "Karmen" (od Golovina).

Među najnovijim delima su mu: "Kleopatra" od Masnea (Perm), "Čerevički" (Kaljari, Italija), "Don Đovani" (Verona), "Žizela", "Labudovo jezero", "Don Kihot" (Tokio), "Petruška" (Glazgov), "Braća Karamazovi" (Esen), "Žizela" (Seul).

JURI ALEKSANDROV, reditelj
Juri  Isakovič Aleksandrov je 1974. godine diplomirao klavir na Lenjingradskom državnom konzervatorijumu (klasa profesora Umanskaje), a 1977  muzičku pozorišnu režiju (klasa profesora završne godine M. Slutskaje). Njegov završni rad je bio Donicetijev Don Paskvale na Beloruskom državnom akademskom Boljšoi Teatru.

Od 1978 do danas, Juri Aleksandrov radi kao pozorišni reditelj u Marinskom teatru. Njegov rad je raznovrstan, i za njega nema striktnog, kanonskog razumevanja opere. On smelo adaptira, analizira i eksperimentiše sa klasičnim operskim tekstovima. Štaviše, njegovu umetnost odlikuju jedinstvena estetika, originalne misli, paradoks i neočekivano. Slediti misaoni proces u njegovim produkcijama je istovremeno intrigantno i složeno, budući da je ispunjen alegorijom i metafizičkim idejama. Metafora je jedno od glavnih sredstava maestra, koje izlaže i ovaploćuje unutrašnji, duboko spiritualni, filozofski i poetski svet reditelja. Predstave koje je postavio u Marinskom teatru su uvek bile značajni događaji u kulturnom životu Sant Peterburga, a među njima su Donicetijeve opere Noćno zvono i Don Paskvale, Glukova Majska kraljica, Banevičeva Priča o Kaju i Gerdi, Mocartova opera Don Đovani, Mavra Stravinskog, Mocartova Figarova ženidba, Mazepa  Čajkovskog, opera Prokofjeva Semjon Kotko (nagrađen najvećom pozorišnom nagradom Rusije, Zlatnom maskom, 1999. godine u kategorijama "Najbolja operska predstava", "Najbolji operski reditelj ", "Najbolji operski scenograf" i "Najbolji operski dirigent") i  Verdijeve Aida, Don Karlos i Otelo. 

Jedan od najvećih ruskih muzičkih pozorišnih reditelja, Juri Aleksandrov, je stekao reputaciju operskog inovatora. 1987. godine je osnovao Kamerni muzički teatar. Prvobitno zamišljen kao kreativna "laboratorija", vremenom se razvio u profesionalnu Kamernu opersku kuću St. Petersburga, poznatu ne samo širom Rusije nego i u inostranstvu. Juri Aleksandrov je postavio preko dve stotine predstava u operskim kućama širom Rusije i u inostranstvu, a među njima su Donicetijev Ljubavni napitak (Riga), Hovanšćina  Musorskog (Moskva, Boljšoi Teatar), Mocartov Don Đovani (Vilnjus), Borodinov Knez Igor, Evgenije Onjegin Čajkovskog (Turska), Čerevički (Teatar Skala, Milano)  i Evgenije Onjegin  Čajkovskog, Mocartova opera Don Đovani  (Italija) i Pikova dama Čajkovskog (SAD). Jedna od novijih premijera u režiji maestra Aleksandrova koja je zapalila operski svet je Pučinijeva opera Turandot, koju je postavio u junu 2003 na sceni Arene u Veroni (Italija). To je bio događaj bez presedana: prvi put uopšte da je taj teatar pozvao jednog ruskog reditelja da postavi jednu od klasičnih italijanskih opera. Juri Aleksandrov i dirigent Valeri Gergiev, u Areni u Veroni, u avgustu 2005. postavili su operu Boris Godunov na najvećoj otvorenoj pozornici. 

STANKO JOVANOVIĆ, dirigent, rođen je 1968. godine u Beogradu. Na Fakultetu muzičkih umetnosti u Beogradu studirao je dirigovanje i 1992. godine diplomirao u  klasi prof. Jovana Šajnovića. Godine 1993. postaje stalni honorarni dirigent RTS-a. Pored samostalnih koncerata sa ansamblom RTS-a, asistira: Vasiju Sinajskom u pripremama IX simfonije L. V. Betovena; Juriju Alijevu u radu na Debisijevom Moru; Kristijanu Mandealu u Verdijevom Rekvijemu i svom profesoru Jovanu Šajnoviću u Mocartovom Rekvijemu i četiri poslednje pesme R. Štrausa. Sa Orkestrom Vojske Jugoslavije i Beogradskom filharmonijom izvodi VIII simfoniju L. V. Betovena i Don Žuana R. Štrausa. Tokom jednogodišnjeg rada u Baletu Narodnog pozorišta diriguje Delibovu Kopeliju i radi na pripremama Labudovog jezera P. I. Čajkovskog. Od 1996. godine stalni je dirigent orkestra RTS-a, sa kojim ostvaruje veći broj zapaženih koncerata, arhiviranih snimaka ređe izvođenih dela, kao i mnoga dela jugoslovenskih i srpskih kompozitora. Sa RTS-om snimio je i dva CD-a: VIII vekova Hilandara i Vivaldi – Bah koncerte za violinu i klavir sa solistima Trija Simonuti. Na gostovanjima u Engleskoj, Francuskoj, Švajcarskoj, Italiji, Sloveniji (Mariborska filharmonija) i Kanadi posebno mesto zauzimaju koncerti sa Londonskim kamernim orkestrom, Montrealskom filharmonijom kao i tradicionalni Novogodišnji koncert u Milanu, a od dela izvođenih na tim gostovanjima sa posebnim uspehom dirigovao je Liturgiju S. Rahmanjinova i Bramsovu III simfoniju. Od avgusta 1999. godine radi kao šef dirigent Filharmonije mladih Borislav Pašćan. 2001. godine dirigovao premijeru opere ‘’Dve udovice’’ B. Smetane u Operi i teatru Madlenianum. Od najnovijih gostovanja izdvaja se nastup sa orkestrom Torontske akademije (2005.) i Kamernim orkestrom iz Badena (Cirih, 2006.). Stanko Jovanović je umetnik širokog spektra i aktivan u svim muzičkim žanrovima ( Jazz, Rock, Narodna muzika). Veliki uspeh je postigao na velikom audio festivalu u Monte Karlu gde je dobio III nagradu za snimak jazz opere Kakaovac (1996.) Na poslednjem pijanističkom CD-u (koji je izašao u januaru 2006. godine u izdanju PGP RTS-a) predstavio se kao sjajan i autentičan izvođač ruskih, mađarskih u rumunskih romansi.

Nagrade:

- Oktobarska nagrada za studente
- Nagrada Muzičke produkcije RTS-a
- Nagrada Radio Beograda
- Nagrada RTS-a
- Nagrada Ujedinjenih nacija za Balkan
- Nagrada Međunarodnog Crvenog krsta (za humanitarni rad)
- Nagrada Jugoslovenskog Crvenog krsta  (za humanitarni rad)
- Nagrada BEMUS-a (1999.) za interpretaciju
  (kao dirigent Filharmonije mladih ‘’Borislav Pašćan’’)
- Nagrada BEMUS-a (2000.) za najbolji koncert BEMUS-a

  (Filharmonije mladih ‘’Borislav Pašćan’’) 

ALEKSANDAR NIKOLIĆ, rođen 1983. godine, studirao je pozorišnu i radio-režiju u klasi profesorice Ivane Vujić na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu, kao i industrijski dizajn na Visokoj školi strukovnih studija Beogradska politehnika. Stručno se usavršavao u Hanoveru, u Nemačkoj, i u Breši, u Italiji.

Od sezone 2009/2010. angažovan je u Operi Narodnog pozorišta u Beogradu na održavanju i obnavljanju tekućeg repertoara: Figarova ženidba Jagoša Markovića, Karmen Nebojše Bradića, Zaljubljen u tri narandže Jiržija Mencla, Lučija od Lamermura Džona Ramstera, Adrijana LeKuvrer Radoslava Zlatana Dorića...

Među odabranim projektima Aleksandra Nikolića nalaze se: Božićno putovanje (Opera Narodnog pozorišta, Beograd), Istar - svetska premijera dela Ivana Brkljačića (Dunav fest, Beogradska tvrđava), Draga mama (JDP i AU, Beograd), Le Chat botte Šarla Peroa (Paviljon Veljković), Ljiljan u dolu ili Jakob Apfelbek Bertolda Brehta (TIBA festival, Beograd), Stories my grandmother told me (KC Pavillion, Hanover, Nemačka), Posvete i premijere - Collegium musicum (Narodni muzej, Beograd), Europe (UN)limited  (KC Pavillion, Hanover, Nemačka), Čekajući Godoa Semjuela Beketa (Muzej primenjene umetnosti, Beograd).

Po pozivu predstavnika ELIA-e (The European League of Institutes of the Arts), a po izboru Univerziteta umetnosti u Beogradu, predstavom Vojcek Georga Bihnera Aleksandar Nikolić predstavljao je Srbiju na panevropskom festivalu Neu/Now 2009. godine.

NEBOJSA DUGALIĆ je rodjen u Kraljevu 1970. Redovni profesor glume na Akademiji umetnosti u Beogradu.
Najvažnije uloge: Cezare (“Maska” Crnjanski), Sigismund (“Život je san” Kalderon), Knez Miskin (“Idiot” Dostojevski), Petar (“Govorna mana” G. Marković), Karađoz (“Prokleta avlija” Andrić), Simeon Njago (“Zlatno runo” Pekić), Dzejmi (“Dugo putovanje u noć” O Nil), Antonije (“Antonije i Kleopatra” Šekspir), El Greko (“Burleska o Grku” A. Hing), Mita (“Laža i paralaža” Sterija), Đorđe (“Tako je moralo biti” Nušić), Omer-paša Latas (“Omer-paša Latas” Andrić), Maks Bijalistok (“Producenti”M. Bruks), Ejlert Levborg (“Heda Gabler” Ibzen), Pavle Isaković (“Seobe” M.Crnjanski), Drobac (“Putujuće pozorište Šopalović”LJ. Simović), Dr. Ragin (“Paviljon br.6” A.P.Čehov), Dmitrije Karamazov (“Ispovest Dmitrija Karamazova” Dostojevski), Aram Tomasijan (“Zver na mesecu” Kalinoski), Rakitin (“Mesec dana na selu” Turgenjev) i druge.

Rezija: “Višnjik” A.P.Čehov, “Osvrni se u gnevu” Ozborn, “Omer-paša Latas” Andrić, “Uvo Vukovog jezika” N. Dugalić, “Stari dani” Bora Stanković, “Ženski razgovori” Radović, “Policajci” Mrozek, “Paviljon br.6” Čehov, “Putujuće pozorište Šopalović” Simović, “Čekajući Godoa” Beket, “Sluškinje” Zene, “Siroti mali hrčci” Mihić i dr.

Dobitnik vise međunarodnih nagrada, četiri zlatna i dva srebrna viteza u Moskvi, kao i domaćih, dve Sterijine, Zorana Radmilovića, Ljubise Jovanovića, četiri Zoranova brka, Ošišanog ježa, Nagrade žirija kritike za najbolje glumačko ostvarenje u sezoni, Stojana Dečermića, više godišnjih nagrada Narodnog pozorišta u Beogradu za najbolja ostvarenja u sezoni i dr. Za režiju je dobio Srebrnog viteza u Moskvi, Nagradu žirija publike u Brčkom za najbolju predstavu festivala, kao i nagradu na međunarodnom festivalu u Šapcu za najbolju predstavu.

Sterijina nagrada za glumačko ostvarenje za ulogu Hadži Zamfira u mjuziklu Pozorišta na Terazijama "Zona Zamfirova" (2013).

Nebojša Dugalić je ostvario više uloga u televizijskim dramama, na radiju i filmu.

BRANISLAV NUŠIĆ se rodio 8. oktobra 1864. godine u Beogradu kao Alkibijad Nuša, u cincarskoj trgovačkoj porodici, od oca Đorđa i majke Ljubice. Porodica se ubrzo preselila u Smederevo, gde je Nušić završio osnovnu školu i prve dve godine gimnazije, ali je maturirao u Beogradu. 1882. godine. Kada je napunio osamnaestu, zakonski je promenio ime u Branislav Nušić i pod tim imenom 1884. diplomirao prava u Beogradu.

Sa devetnaest godina, 1883. godine, napisao je Nušić prvu komediju Narodni poslanik, koja je naišla na pohvale i podršku najuglednijih književnika, ali je ipak trinaest godina ležala u fioci i nije postavljana na repertoar, jer se nije dopala Aleksandru Obrenoviću, koji je ocenio da predstavljala „ruganje borcima za parlamentarizam“. Ali, Nušić nastavlja da piše i učestvuje u burnim istorijskim događajima s kraja 19. veka. Godine 1885. nalazio se na redovnom služenju vojnog roka i kao član redovne jedinice učestvovao u Srpsko-bugarskom ratu. Revoltiran što u pogrebnoj povorci Mihaila Katanića, heroja iz Srpsko-bugarskog rata, nije bio ni jedan državni zvaničnik, napisao je satiričnu pesmu Dva raba za tadašnje opoziciono glasilo Dnevni list i zbog toga je osuđen na dve godine robije. U zatvoru piše komediju Protekcija. Kako je dobio dozvolu za pisanje? Nušić je znao da upravnik cenzuriše njegovu poštu, pa je počeo da „piše“ poštu svom rođaku ministru. Zahvaljujući dovitljivosti, tako je sebi obezbedio povlašćen tretman i – pravo na pisanje.

Po izlasku iz zatvora – kao da je neki svoj junak – dobio je Nušić ni manje ni više nego konzularnu službu, koju će obavljati desetak godina i tokom koje će boraviti u Bitolju (gde se i oženio), Serezu, Solunu, Skoplju, i Prištini. Godine 1900. Nušić je postavljen za sekretara Ministarstva prosvete, a ubrzo posle toga postao je dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu. Godine 1904. postavljen je za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, ali je godinu dana kasnije napustio ovu funkciju i preselio se u Beograd, gde se bavio novinarstvom. Počeo je tada da piše pod pseudonimom „Ben Akiba“.

U Makedoniju se vratio 1912. godine. Najpre je u Bitolju, pa potom u Skoplju, gde 1913. osniva pozorište u Skoplju. Tokom Prvog svetskog rata Nušić se sa srpskom vojskom povlačio preko Albanije, a potom se oporavljao u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj. U ovom svetskom ratu Nušića je sustigla najveća porodična tragedija. Sin jedinac Ban, najpre je teško ranjen, a kada je izvidao rane i vratio se u rov, poginuo je. Nušić nikad nije prežalio sina, a svoja osećanja iskazao je u proznom delu Devetsto petnaesta – tragedija jednog naroda. Ipak, Nušić ne bi bio Nušić, kada i za njegovo stradanje u Prvom svetskom ratu ne bi bila vezana neka anegdota. Kada je video da mora da se povlači sa srpskom vojskom, Nušić je napravio selekciju i pobacao jedan deo nedovršenih rukopisa i beležaka, a sve što je dovršeno ili bar detaljnije skicirano, poneo sa sobom. Do Prištine, dokle se bežalo železnicom, sa sobom je nosio rukipise teške gotovo petnaest kilograma. Ali, pošto se od Prištine do Prizrena moralo ići pešice, bio je prinuđen da napravi novu selekciju. Među odbačenim rukpisima našlo se i Sumnjivo lice. Drama je ostavljena na čuvanje Arbanasu koji je Nušiću dao „besu“ da će tekst sačuvati. Iako su tokom rata u Prištinu upali Bugari i sve spalili, pa i svu Nušićevu zaostavštinu, Arbanas je održao „besu“ i tekst Sumnjivog lica je spasen.

Posle Prvog svetskog rata, Nušić je postavljen za prvog upravnika Umetničkog odseka Ministarstva za prosvetu. Na ovoj poziciji je ostao do 1923. godine. Nakon toga je postao upravnik Narodnog pozorišta u Sarajevu, da bi se 1927. godine vratio u Beograd. U poslednjoj deceniji života, Branislav Nušić ponovo postaje opozicionar, a kao pripadnik Narodnog fronta javno govori protiv fašizma. Izabran je za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 10. februara 1933. Umro je 19. januara 1938. godine u Beogradu.