KATARINA ŽUTIĆ

Rođena je 24. oktobra 1972. Završila je nižu muzičku školu za klavir i bas-gitaru, kao i studije glume na FDU 1998. u klasi prof P. Bajčetića. Igrala je u pet domaćih dugometražnih filmova: Crni bombarder, Vizantijsko plavo (nagrada za glavnu žensku ulogu Carica Teodora u Nišu), Dorćol-Menhetn, Nebeska udica (Nagrada za najbolju epizodu u Nišu), Pljačka Trećeg rajha, kao i u filmu Kartina kanadskog reditelja Luisa Franka. U pozorištu je odigrala trideset pet uloga. Najznačajnije predstave:Troil i Kresida, Hamlet, Ukroćena goropad (nagrada za najbolju žensku ulogu) i Ljubavnik velikog stila (Nagrada za najbolju mladu glumicu na Festivalu komedije). Nastupala je na italijanskom na festifalu La Mama Umbria. Komponovala je muziku i igrala ulogu Problematične u Pomorandžinoj kori  Maje Pelević.

NATAŠA MARKOVIĆ

Diplomirala je 1998. godine glumu na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu u klasi profesora Branislava Mićunovića predstavom Ubica koju je u Beogradskom dramskom pozorištu režirala Anja Suša. Jedan je od osnivača pozorišne trupe Torpedo. Igra, između ostalih, u predstavama Shopping and Fucking u režiji Ive Milošević u Jugoslovenskom dramskom pozorištu, Neke devojke u režiji Gorčina Stojanovića u Beogradskom dramskom pozorištu, Klaus i Erika u režiji Nebojše Bradića i Trkač u režiji Stevana Bodrože u Malom pozorištu Duško Radović. Igrala je u filmovima Ringeraja i Sedam i po, kao i u telvizijskim serijama Lisice i Lift.

 DEJAN LUTKIĆ

Završio nižu muzičku školu, odsek klavir. Diplomirao glumu na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Predstave: mjuzikli Brilijantin i Oliver Tvist, kao i drame Romeo i Julija, Otelo, Mandragola, Tri musketara, Sluškinje, San letnje noći, Bekstvo. Filmografija: Bela lađa, Mješoviti brak, Ne veruj ženi koja puši gitanes bez filtera (1995), Crveno, žuto, zeleno... kreni (1998), Sex Bomb (2001), Proputovanje (1999), Nebeska udica (1999), Porodično blago 2 (2001), Lavirint (2002), Fazoni i Fore 2, Ringeraja (2002), YU (2003), Mansarda (2003) i Skela (2004).

KATARINA  GOJKOVIĆ

Rođena je 21. decembra 1967. u Čikagu. Završila je Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu. Stipendista JDP 1987-1990. godine. Od 1997. u statusu samostalnog umetnika. Ostvarila je uloge u predstavama: Dibuk (režija Eduard Miler), Proleterska farsa (režija Egon Savin), Pozorišne iluzije (režija Slobodan Unkovski), Vesele žene Vindzorske (režija Branko Pleša), Florentinski šešir (režija Ljubomir Draškić), Nižinski (režija Irfan Mensur), Tergovci (režija Vida Ognjenović), Mizantrop (režija Dejan Mijač), Beogradska trilogija (režija Goran Marković), Dragi tata (režija Boris Liješević), Čikago (režija Kokan Mladenović). Ostvarila je i uloge u filmovima: Boj na Kosovu, Kaži zašto me ostavi i Belo odelo.

Zafir Hadžimanov je rođen 25. decembra 1943. u Kavadarcima (Makedonija), od oca Vasila i majke Vere. Godine 1967. upisuje FDU u Beogradu i 1967. sa odličnim uspehom diplomira u klasi profesora Mate Miloševića. Još kao student, postiže izvanredne uspehe u teatru, u svetu filma i šou-biznisa. Osvaja nagrade na svim tadašnjim festivalima: Beograd, Zagreb, Opatija, Split, Skoplje, ali i na internacionalnim festivalima u Sopotu (Poljska) i Varaderu (Kuba). Igra glavne uloge u filmovima Ž. Mitrovića Nož i T. Popova Makedonska krvava svadba, kao i u još nekoliko filmova i na pozorišnim scenama u Beogradu (Pozorište na Terazijama, Atelje 212), Skoplju (Dramski teatar), Novom Sadu (SNP) i Bostonu (Forum Theatre).

U narodu poznatiji kao kantautor dominantan u svetu šansona, kako svoje tako i mnogih drugih vrhunskih poeta. Kao niko drugi u Srbiji i Makedoniji komponovao je desetine šansona i balada na stihove antologijskih pesnika od Konstantina Miladinova, Koste Racina, Blažeta Koneskog, Ace Šopova i Radovana Pavlovskog do Miloša Crnjanskog, Duška Radovića, Desanke Maksimović, Brane Crnčevića... Nagrađivan od Struških večeri poezije 1975. do Internacionalnog Festivala Šansone u Zagrebu 2002. i 2003. godine. Sam, ili sa suprugom Senkom Veletanlić-Hadžimanov, snimio je desetine tonskih nosača, TV programa. Nastupao je na scenama poput Olimpije (Pariz), Opera haus (Sidnej), Baljšoj teatar (Moskva)...

Dobitnik je godišnje glumačke nagrade SNP i specijalne povelje za visok domet u svetu glume Udruženja dramskih umetnika Srbije, jugoslovenske estradne nagrade Istaknuti umetnik Srbije, Nagrade za životno delo skopskog Radija Buba mara (2002), Nagrade za životno delo u glasanju na TV Jesenjin (2003), kao i Zlatne Maske za širenje makedonske kulture po svetu (2006).

Zafir Hadžimanov piše poeziju na dva jezika: srpskom i makedonskom: Šansone na papiru, Pas pevačica (povelja Stražilovo), Azil, Naroden pejač, Brat, kao i knjigu kratkih priča Kiselo-veselo. Godine 2007. objavio je CD Bio je maj  sa svojim najvećim festivalskim uspesima.

BOJANA NIKITOVIĆ, kostimograf

Rođena je 25. maja 1965. godine u Beogradu. Diplomirala je na Fakultetu primenjenih umetnosti 1989. Napravila je preko sto teatarskih kostima. Njznačajnije predstavie: Zločin i kazna, Kralj Ibi, Kir Janja, Bogojavljenska noć, Lažni car Šćepan Mali, Filumena Marturano, Koštana, Toril i Kresida, Poljubac žene pauka, Idiot, Neprojatelj naroda, Uobraženi bolesnik i mnoge druge. Kao dizajner kostima u pozorištu, dobila je tri Sterijine nagrade (1993, 1994. i 2002.).

Bojana Nikitović radila je i kostime za opere: Rigoleto i Moć sudbine, kao i za balete Majerling i Romeo i Julija. Kao kostimograf za film, radila je u preko deset projekata, uglavnom za italijanske producente, a kao prvi asistent kostimografa Milene Kanonero kodobitnik je Oskara za kostim za film Sofije Kopole Marija Antoaneta. Bojana Nikitović proglašena je najboljim dizajnerom kostima u magazinu Scena za 1997, 1998. i 1999. godinu. Dobila je i nagradu YUSTAT-a za 1997, kao i tri nagrade Jugoslovenskog udruženja primenjenih umetnika i dizajnera.

Viktor Igo: Sat ne staje baš onog trenutka kad mu se ključ izgubi.

GEROSLAV ZARIĆ, scenograf

Rođen je 9. maja 1951. u Milutovcu. Diplomirao je 1976. na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu. Član ULUPUDUS-a od 1976, od kada je i u statusu samostalnog umetnika. Zvanje istaknutog umetnika dobio je 1996. godine. Redovni profesor fakulteta primenjenih umetnosti u Beogradu. Bavi se i slikarstvom i scenskim dizajnom. Jedan od osnivača grupa Akt i Nova osećajnost. Autor je preko dvestotine pozorišnih scenografija. Sarađivao je sa najistaknutijim srpskim pozorišnim rediteljima, kao i sa onima sa nekadašnjeg jugoslovenskog prostora. Realizovao scenografska rešenja i na brojnim festivalima: BELEF, Budva grad teatar, Ohrdisko leto.

Geroslav Zarić uradio je i brojne scenografije za televiziju, u dramskim i serijskim emisijama. Kao dizajner i grafičar učestvovao na brojnim izložbama u zemlji i inostranstvu, na Majskom salonu, Oktobarskom salonu, Praškom kvadrijenalu... Dobio je oko pedeset nagrada, među kojima i sedam Sterijinih nagrada. Važnije predstave za koje je Geroslav Zarić uradio scenografiju su: Sveti Georgije ubiva aždahu, Kir Janja, Laža i paralaža, Sabirni centar, San letnje noći, Besnilo, Pokondirena tikva, Jegorov put... Geroslav Zarić već je radio u Madlenianumu, i to u predstavi Tesla.

MARKO PAČE, dirigent

Rođen u Milanu. Završio je studije violončela (R. Filipini), klavira (L. Taskera) i kompozicije (Đ. Manconi i A. Korgi) na Konzervatorijumu „Đuzepe Verdi“ u Milanu. Zatim je studirao dirigovanje, prvo kod Franka Ferare, a zatim u Beču sa Karlom Esterajherom. Takođe se usavršavao kod M. Acmona, F. Nađa, Đ. Bertinija i L. Bernštajna. Godine 1983. je osvojio nagradu muzičke kritike Torinski solisti. Debitovao je u Italiji kao dirigent Orkestra Svete Ćećilije u Rimu; od tada je dirigovao Orkestrom Varnja, Dablinskim simfonijskim orkestrom, Orkestrom Radio Bukurešta, Simfonijskim orkestrom Debrecina (Mađarska), Kamernim orkestrom u Pragu, Orkestrom opere u Olomoucu, Orkestrom Državne opere u Pragu, Bečkim kamernim orkestrom, Orkestrom Arpeđone (Austrija), Orkestrom sofijske opere (Bugarska), Orkestrom Radio Beograda i Novosadske opere (Srbija). U sezoni 1999/2000. bio je stalni dirigent Državne opere u Pragu. Poslednjih sezona beleži više turneja u Južnoj Koreji i Južnoj Americi, kao i brojne simfonijske koncerte u celoj Evropi, posebno u Danskoj i Nemačkoj. Nedavno je postao član Udruženja „Piačenkarte“ i angažovan je okupljanjem novog orkestra koji je zvanično debitovao u septembru 2007. godine.

NEBOJŠA BRADIĆ, reditelj

Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu na klasi prof. Borjane Prodanović sa predstavom Kuća lutaka Henrika Ibzena. Od 1981. do 1996. radio je kao reditelj, umetnički direktor i upravnik Kruševačkog pozorišta. Došao je u Beograd 1996. da bi preuzeo vođenje Ateljea 212 u kojem je ostao samo devet meseci, ali dovoljno dugo da iskaže svoje sposobnosti zahvaljujući kojima je Kruševačko pozorište ušlo u krug vodećih jugoslovenskih pozorišta. Stvorio je repertoar karakterističan za moderna evropska pozorišta, unevši u ovo pozorište duh savremenog menadžmenta i započeo procese koji će biti evidentni ne samo u ovom, već u celokupnom pozorišnom životu Beograda.

Bio je upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu do 1999. godine. Od decembra 2000. je upravnik i reditelj Beogradskog dramskog pozorišta. Režirao je oko 60 predstava u mnogim srpskim, ali takođe i u bosanskim i hrvatskim teatrima, sa posebnim afinitetom za savremenu domaću literaturu i dramatizaciju (Prokleta avlija, Derviš i smrt, Zlatno runo, Koreni), kao i za pozorište na otvorenim prostorima. Dobitnik je više najznačajnijih domaćih pozorišnih nagrada – devet nagrada za najbolju režiju na susretima Joakim Vujić u Kragujevcu, prvi je dobitnik nagrade Nikola Peca Petrović za najboljeg pozorišnog menadžera. Takođe je nagrađen Sterijinom nagradom za najbolju dramatizaciju i režiju. Bavi se teatrologiom i esejima. Objavio je knjigu dramatizacija romana Prokleta avlija i Derviš i smrt. Nebojša Bradić član je više umetničkih udruženja i žirija na mnogim kulturnim manifestacijama.

Pozorišni kritičari i – što je još važnije – glumci, scenografi, kompozitori ga smatraju za velikog eksperta za pozorišnu umetnost, kao reditelja koji razume saradnike i tačno zna šta može da očekuje od tima i kako da radi sa svakim od njih u specifičnim trenucima tokom rada na predstavi. Jedna od njegovih glavnih osobina je sposobnost kanalisanja sopstvene energije i energije svojih saradnika u pravcu koji daje rezultate.

Baletska groteska Sobareva metla / Le balai du valet Miloja Milojevića (1884–1946) premijerno je izvedena u okviru bala „1002. noć“, održanog u prostorijama hotela Kasina, 16. februara 1923. Ceo spektakl bio je prvi u nizu tematskih balova organizovanih povodom prikupljanja sredstava za izgradnju Umetničkog paviljona Cvijeta Zuzorić, a uz Milojevićev balet obuhvatao je izložbu, kostimirani bal i varijetetski program. U tom multiartističkom projektu učestvovali su brojni likovni umetnici, književnici, muzičari, igrači i glumci različitih generacija i estetskih nazora, okupljeni u zajedničkom buntu protiv umetničkih kanona i konvencionalnih podela na „klasične“ i „popularne“ vrednosti kulture i života. Njihova subverzivnost bila je bliska delovanju pariskih avangardnih umetnika koji su svojim eksperimentima iznenađivali svet. O tome su svedočili različiti segmenti beogradskog bala, od projekta enterijera „à la mode cubisme, l'art nègre et le cinéma“ do baletske groteske koju su, zajedno s Milojevićem, osmilili Marko Ristić, tekstopisac, Aleksandar Deroko, autor scenografije i koreografkinje Klavdija Isačenko i Jelena Poljakova.

Po Ristićevom tekstu delo je „psihološki balet jave i sna“ o zbivanjima „u pesnikovoj glavi“ iz koje izvire niz ličnosti i situacija usmerenih na identitetska traganja u sferi poetske deformacije stvarnosti. Predstavljeni u analogiji sa tehnikom filmskog kadriranja, sadržaj i formalna struktura teksta negiraju dinamički kontinuitet misaonog procesa, što je snažno podstaklo Milojevića da eksperimentiše na načine koji su atipični za njegov opus. U stvaralačkoj bliskosti sa delima francuske „Šestorice“ i posebno sa Satijevim (Erik Satie) baletom Parada, kompozitor se upušta u kombinovanje zvučnog, vizuelnog i verbalnog medijuma, a postupke kolažne tehnike podiže na nivo estetskog i oblikotvornog principa dela. S lakoćom uspostavlja distancu prema citatnosti i simulaciji muzike romantizma, impresionizma i komercijalizovanih formi tadašnje popularne kulture – valcera, fokstrota i sevdalinke. Bilo da im pristupa intencionalno, kao gotovim objektima u njima neprimerenom zvučnom okruženju, ili da ih parodira svojim muzičkim intervencijama i tekstualnim opaskama, on negira konvencije i postiže nove zvučne kombinacije, a s jasnim vanmuzičkim implikacijama datim u rasponu od šale i ironije do groteske i persiflaže. Milojević se prepušta i kritičkom samoispitivanju, distancirajući se od estetike i stvaralačkog smisla većine sopstvenih dela, pokazujući još jedno, ali izmešteno i ekscesno lice svog stilski heterogenog opusa. Dopunjavajući i sam Ristićev tekst novim dimenzijama traganja za identitetom, Milojević zaokružuje jedan eksperiment koji je kao deo kritičarskog bunta beogradskog balskog spektakla ostao da svedoči o ranim avangardnim ostvarenjima srpske umetnosti, stvaralački aktuelnim u internacionalnim razmerama.

                                                                                                       mr Biljana Milanović, muzikolog

Povratak na balet Dva srpska baleta